Epilog

*****

3 lata póżniej, Garmich-Partenkirchen…

                *Andreas*

                Cieszę się, że mogę spędzić sylwestra w domu. Nie w hotelu, czekając jak nastolatek na północ, fajerwerki i jedynie lampkę szampana, bo rano konkurs. W tym roku po raz drugi witam nowy rok w towarzystwie mojej żony i córki.

                Wzięliśmy cichy i szybki ślub zaraz po Turnieju Czterech Skoczni, dokładnie miesiąc po tym, jak dowiedziałem się, że zostanę ojcem. Na co miałem czekać? Przecież nic w moim uczuciu się nie zmieniło, a chciałem oczekiwać przyjścia na świat mojego dziecka jako mąż, głowa rodziny. Jakież było zaskoczenie dziennikarzy widząc mnie z obrączką na palcu. Stanowczo odmawiałem odpowiedzi na pytania dotyczące ożenku. Sam zdecydowałem, kiedy ludzie się dowiedzą. Milka robiła ze mną wywiad przed sezonem zimowym. Wtedy już na świecie była Emilie. I mogłem z dumą opowiedzieć co nieco o swojej rodzinie. Jestem farciarzem.

                Patrzę na Sophie, która próbuje ukołysać do snu naszą małą księżniczkę. Chyba nieświadomie wyczuwa, że około północy będzie głośno. Cichutko wychodzę z jej pokoiku i idę do kuchni. Szampan mrozi się w zamrażalce. Na małe przyjęcie ma przyjść Rysiek z Domi. Wczoraj słyszałem lekką awanturę u nich w mieszkaniu. Ale wcale mnie to nie dziwi. Tak wybuchowi ludzie nie mogą żyć razem spokojnie.

                Słyszę pukanie do drzwi. Jest 21. W sumie są punktualnie. Wpuszczam ich do środka. Są lekko obrażeni. Widzę to. Kwituję to lekkim uśmiechem.

- Sophie usypia małą. Chodźmy do salonu.

- Przyniosłam sałatki – odzywa się Domi. Wskazuję na lodówkę.

- O co poszło? – pytam szeptem Ryśka.

- Nie nadążysz za nią – macha tylko lekceważąco dłonią.

- Gdzie Marinus? – pytam po chwili.

- Ma przyjechać później. Pojechał jeszcze do Andreasa – kiwam twierdząco głową. Pcham Ryśka w stronę kuchni.

- Idź do niej! Nie będziecie wchodzić w Nowy Rok skłóceni – opiera się, ale po chwili ustępuje. Kątem oka widzę, jak Sophie wychodzi z pokoiku Emilie. – Zasnęła? – pytam, na co przytakuje. Wyciągam ramiona w jej stronę i po chwili ją przytulam do siebie.

- Są już? – spoglądamy na kuchnię. Rysiek przytula się do pleców Domi i próbuje ją udobruchać. Odpycha go, ale po jakimś czasie ustępuje. Nie spodziewałem się innego rozwiązania tej sytuacji.

- Marinus będzie później. Pojechał do młodego.

- Szkoda, że go nie przywiózł. Emilie ciągle mówiła o Andim. Chyba się polubili – chichocze. Moja żona najwyraźniej próbuje już znaleźć odpowiedniego męża dla naszej córki. Całuję ją w czoło. Kątem oka widzę, jak Rysiek zaczyna dobierać się do tyłka Domi, na co wywracam oczami. On naprawdę się zrobił niewyżyty przez nią.

                Godzinkę później słyszymy pukanie do drzwi. Chyba wszyscy się nauczyli, że jak mówię pukaj, a nie dzwoń, bo śpi moje dziecko, to trzeba mnie słuchać. Czasem potrafię być naprawdę wrzodem na dupie. Ale nic nie poradzę na to, że chcę by moja córka była wyspana. W końcu to nam marudzi potem cały dzień.

- Wchodź – zapraszam go do środka. Trochę się zmienił przez te trzy lata. Zmężniał. Jest bardziej dojrzały i wszystko co się wydarzyło dużo go nauczyło. – Co u młodego?

- Nie chciał mnie wypuścić. Ale nie jestem w stanie spędzić dużo czasu z Laurą, więc jak tylko zasnął to przyjechałem.

- Daj kurtkę – wieszam w korytarzu. Wyciągam z lodówki piwo. Wiem, że przyda nam się lekkie odmóżdżenie.

- Czy ty aby nie zapomniałeś, że rano masz konkurs? – Soph burzy się, gdy przynoszę do salonu 5 butelek.

- Nie zapomniałem – siadam obok niej i całuję jej policzek. Nie chcę, żeby była na mnie zła. Dobrze mi z nimi. Są jak moja druga rodzina.

Od kiedy wygoniłem mamę z mieszkania, nie utrzymujemy jakiś kontaktów. Wręcz kompletnie ze sobą nie rozmawiamy. Jedynie z siostrami i z tatą. Oni chociaż trochę się o mnie martwią. I jako jedyni przyjechali do nas na święta. Mama postanowiła zostać w domu. Może i dobrze? Wiem, że ma mi za złe cichy ślub i zatajenie informacji o ciąży praktycznie do samego porodu. I tak byłem zaskoczony, że gdy przyjechała zobaczyć Emilie, to nic nie mówiła. Była nawet miła. Ale nie chcę myśleć dzisiaj o mamie. Chcę myśleć jedynie o mojej żonie, dziecku, przyjaciołach i no i oczywiście skokach.

***

                *Marinus*

                Uwielbiam uśmiech mojego syna. Prawda jest taka, że ja od początku wiedziałem, że to moje dziecko. Wewnętrznie to czułem. Ale potrzebowałem dorosnąć do tego momentu. Gdy pierwszy raz wziąłem go na ręce, to wszystko jakby się wyjaśniło. Dobrze, że Werner pozwolił mi do niego dzisiaj  jechać.

                Około 21 wychodzę z mieszkania Laury. Nic poza synem nas nie łączy i nie mam zamiaru spędzać z nią sylwestra. Wręcz czuję do niej obrzydzenie. Dodatkowo jej nowy facet też pokazuje mi, że nie jestem mile widziany w ich domu. Szkoda, że nie pozwoliła mi zabrać małego ze sobą. Razem z córką Wellingerów świetnie się dogadują.

                Około 22 podjeżdżam pod znany mi tak dobrze adres. Alpenstraße 12. Przez tyle lat był mi tak bliski. Nie wiem czemu to wszystko trafił szlag. Ciągle o niej myślę. Tęsknię za nią tak mocno jak nigdy za kimś innym. I bardzo mocno żałuję, że nie obudziłem się w porę.

                Idę na górę. Pukam do mieszkania Wellingerów i czekam na wpuszczenie do środka. Pamiętam jaką zjebę dostał Rysiek, gdy zadzwonił dzwonkiem późno wieczorem. Akurat udało im się uśpić Emilie, a ja siedziałem z Andim w salonie. Nigdy nie widziałem go tak wkurwionego. No, może poza momentem jak przyjechała do niego mama.

                Otwiera mi uśmiechnięty pan domu. Wchodzę do środka i słyszę głosy z salonu. Dominique i Richie już są. Czyli jesteśmy w komplecie. Podchodzę do Sophie i podaję jej dyskretnie mały prezent dla Emilie. Co jak co, ale już wiem jak trzeba się obchodzić z dziećmi.

                Końcówka roku 2020 upływa nam na sympatycznych, wesołych rozmowach. Naprawdę czuję się tutaj jak w domu i nie odczuwam braku kobiety. Nie wiem czemu musiało się tak stać. Ale najwidoczniej tak właśnie miało być.

                O 23:50 Andreas idzie po szampana. Jestem lekko podekscytowany. Pierwszy raz nie czuję żadnej potrzeby posiadania postanowień, wymyślania sobie poprawy i wiem, że jakoś to będzie. A jutro będę walczył o kolejne zwycięstwo, czy chociażby miejsce na podium.

- 5… 4… 3… 2… 1... Szczęśliwego Nowego Roku! – korek od szampana wystrzela i Andiś rozlewa nam napój po kieliszkach. Biorę jeden od Sophie i stukamy się wszyscy. Po chwili widzę jak Andi przytula do siebie żonę i wpija się w jej usta z czułością. Rysiek i Domi to samo. Lekko uśmiecham się na ten widok. Nie jestem zazdrosny. Jestem głupi. Jestem głupi bo dałem odejść jedynej kobiecie, którą kochałem. A tylko dlatego, że nie umiałem jej tego powiedzieć przez tyle czasu…

***

                *Lizzie*

- Szczęśliwego Nowego Roku kochanie! – słyszę głos mojego ukochanego przy moim uchu. Jesteśmy na wielkiej sali bankietowej w centrum Monachium. Wokoło jest pełno pięknie ubranych par. Panowie w smokingach, białych koszulach, muszkach i lakierkach wypastowanych chyba miliard razy i panie przyodziane w długie balowe suknie. Jestem w miejscu, w którym nigdy bym nie pomyślała, że będę.

                Spoglądam na Juliana. Uśmiecha się do mnie promiennie. Wiem, że jestem jego oczkiem w głowie. Wiem, że mnie kocha za to jaka jestem. Od pierwszego wejrzenia. Że kocha mój wygląd, charakter, sposób bycia. I wiem, że mnie nie zostawi. I ja też go kocham. Nie sądziłam, że można kogoś pokochać bardziej niż niego…

                Poznaliśmy się przez przypadek. Po kolejnej sprzeczce z Marinusem pojechałam pociągiem do Innsbrucka. Musiałam odrobinę zmienić środowisko. Oprócz sezonu narciarskiego, w mieście jest dużo spokojniej niż w Ga-Pa. Więc skorzystałam z okazji. Tam w jednej z kawiarni poznałam Juliana. Młody biznesman, siedzący przy jednym ze stolików i czytający wiadomości na swoim komputerze. Spoglądał na mnie kilka razy i łapałam się na tym, że też zwrócił moją uwagę. Potem spotkaliśmy się kilkukrotnie w Monachium, podczas buszowania po sklepach z Domi. I w końcu znalazł mnie w sklepie, w którym pracowałam. Wziął numer i tak się zaczęło. Nie flirtowałam z nim. Poznawałam. I potem zrozumiałam, że Marinus nie traktuje mnie poważnie. Rozstaliśmy się…

                Lekki smutek pojawia się w mojej duszy. Całuję pośpiesznie narzeczonego i wychodzę na balkon. Nie powinnam tego robić, ale teraz wiem, że świeże powietrze to jedyna rzecz jakiej potrzebuję. Teraz wiem, że w końcu jestem z kimś dla kogo jestem najważniejsza i nie wstydzi się mnie. A on? Ile razy miał okazję, by powiedzieć mi co czuje? Ile razy byliśmy sami? Tyle razy lądowaliśmy w łóżku. Pokochałam nawet dzieci. Dzięki małemu Andreasowi zrozumiałam, że też chcę być matką. I mam wrażenie, że mogłabym być całkiem przyzwoitą matką. Ale on nigdy nie widział we mnie potencjalnej żony, ani matki jego dzieci. Byłam… No właśnie… Kim byłam? Zabawką? Chwilową fascynacją? Sam mówił, że większość jego kobiet to puszczalskie dziwki. Och… Po co ja go w ogóle wspominam.

- Nie jest ci zimno? – marynarka Juliana ląduje na moich odkrytych ramionach.

- Nie – odpowiadam ciepło. Nie chcę, żeby zauważył, że nadal mnie to męczy. Kocham go, ale sprawa Marinusa jest już dawno zakończona.

- Wiesz… Pomyślałem, że może jutro wyskoczymy do Garmisch-Partenkirchen. Są zawody, a dowiedziałem się, że kilku sponsorów ma się tam pojawić. Można by spróbować złapać wspólny język… - w środku czuję ogromny ścisk. Nie… Tylko nie to…

- Jestem ci tam potrzebna? – próbuję zachować spokój.

- Są tobą oczarowani – wcale nie pomagasz… - Uważają, że wniosłaś do mojego życia coś pięknego, nowego. Że jestem innym człowiekiem! – przytula mnie mocno.

- Jesteś niesamowity – całuję go. – Zgoda – nie mówię nic więcej. Przecież zrobię to dla niego. Tylko i wyłącznie.

***

                *Domi*

                Rankiem budzę się obok swojego mężczyzny. Przytulam się do jego ramienia i muskam ustami każdy centymetr jego ramienia. Wiem, że już nie śpi. Mruga oczami i próbuje zahamować uśmiech. Znam go już na pamięć.

- Wstawaj gamoniu – odrywam się i kładę na plecach.

- Jak ty do mnie mówisz?! – udaje oburzenie, po czym rzuca się na mnie i nachyla się nade mną, przykleszczając moje ramiona do materaca.

- Tak jak zasługujesz – wytykam mu język. Ignoruje mnie i swoim językiem torturuje moją szyję, od zagłębienia za uchem po obojczyk. Od razu robi mi się gorąco. – Piątek, no… - jęczę. Jednym ruchem rozbraja mnie totalnie. Próbuję uwolnić dłonie, ale nie daję rady. Czasem zapominam, że mimo iż on wygląda jakby go zaraz miał wiaterek zdmuchnąć, to ma niewyobrażalnie dużo siły.

- Dlaczego nie chcesz spędzić romantycznego poranka noworocznego u boku swojego mężczyzny życia podczas namiętnego seksu w najwygodniejszym łóżku na świecie? – wybucham śmiechem na to zdanie. On sam zaczyna się dławić ze śmiechu.

- Ponieważ pan wyobraża sobie, że zrobi ze mnie seksualną niewolnicę. A ja chciałabym zaznaczyć, że to podpada pod gwałt!

- Nie dobrałbym się do ciebie bez twojej zgody. Wiesz o tym doskonale – przysuwa swoją twarz do mojej.

- Wiem. Ale skoro już wspomniałeś o tej kuszącej noworocznej propozycji, to może przejdziesz do czynów? – mrugam zalotnie brwiami. On w odpowiedzi prycha i schodzi ze mnie. Następnie wstaje z łóżka i idzie pod prysznic. O nie Freitag! Tak się bawić nie będziemy. Biegnę za nim i wpieprzam się w koszulce nocnej pod ten pieprzony prysznic. – Nie będziesz składał mi niemoralnych propozycji, a potem uciekał jak tchórzliwy nastolatek! – wpijam się w jego usta z całą siłą. Tak. Zdecydowanie potrzebuję seksu pod prysznicem!

                Po odpowiednym rozpoczęciu Nowego Roku, przygotowuję noworoczne śniadanie, składające się z dwóch cieniuteńkich kromeczek chlebka żytniego i 0,5 milimetrowej warstwy Nutelli na wierzchu. Do tego kawa. Taką porcję przygotowuję 2 razy. Siadam obok niego, przy wysepce kuchennej. Nie pamiętam, żebyśmy kiedyś jedli przy stole.

- Masz przepustkę, nie? – dopytuje mnie po raz piętnasty. Pilnuję jej jak oka w głowie. Nie chcę przegapić występu swojego niebieskiego króla, na naszej domowej skoczni.

- Wiesz, że pilnuję jej bardziej niż własnych majtek – w odpowiedzi Ryś dławi się właśnie upitym łykiem kawy. Klepię go delikatnie po plecach. – Lepiej?

- W porządku – wyraz twarzy ma zupełnie inny. Coś w stylu: jesteś zdrowo popierdolona. Ale i tak cię kocham. Choć jesteś zdrowo popierdolona.

- Zbieraj się. Niedługo macie odprawę – klepię go w kolano i zbieram naczynia do mycia. Nie mogę się doczekać wizyty na skoczni. Naprawdę pokochałam kibicowanie. Ale chyba tylko ze względu, że mam w końcu komu kibicować.

***

                *Werner*

                Od kilku minut usiłuję zapanować nas moimi podopiecznymi. O ile Severin, Markus, Andreasowie są już na miejscu, to Marinus i Richie kompletnie zaginęli w akcji. Widziałem na trybunie dla VIPów żonę Severina. Mały Freund jest już całkiem duży, ale Karen chyba jest znowu w ciąży. Przynajmniej tak mi się wydaje.

- Cześć – słyszę kobiecy głos. Oglądam się za siebie i widzę Domi i Sophie razem z małą Wellingerówną.

- Cześć – przytulam je. Od razu biorę maleństwo na ręce. – Cześć szkrabie – mała jest przesłodka. I jest oczkiem w głowie tatusia. Andreas totalnie odpłynął po jej narodzinach. Ale chyba tak pewnego siebie i w dobrej formie nie widziałem go nigdy. Chyba nie ma reguły, jak reagować na pojawienie się dziecka.

- Co słychać? Gotowy na Nowy Rok? – odzywa się Sophie.

- Jestem trochę podekscytowany. Sezon przedolimpijski i powiem szczerze, że już trochę ostrzę sobie zęby. Ostatnio było tak blisko… - nadal mam w głowie te 0,5 pkt, o które Richie przegrał złoty medal. Andiemu brakło jeszcze mniej do brązowego. Zaledwie 0,2 pkt… Ale chyba teraz mają większą motywację. – A u was? Gdzie wasi oblubieńcy?

- Kręcą się gdzieś.

- Wracam do obowiązków. Życzę wam wspaniałego widowiska podczas konkursu. Mam nadzieję, że nie pili wczoraj za dużo… - grożę im palcem i potem odchodzę w stronę budek dla sponsorów.

                Rozmawiam sobie spokojnie z gościem z FISu, gdy nagle widzę… Lizzie? Przepraszam na moment mojego rozmówcę i idę w jej stronę. Nie widzieliśmy się od prawie pół roku. I co za zmiana?! To nadal jest moja córka?

- Lizzie?! – krzyczę za nią. Od razu odwraca się i na mój widok zamiera. Czego się spodziewała? Że nie poznam własnej córki? Szepcze coś na ucho facetowi, z którym szła za rękę i podchodzi do mnie.

- Tato – staje pół metra przede mną. – Co słychać? Szczęśliwego Nowego Roku! – to wszystko jest takie sztuczne, wymuszone.

- Wstydzisz się własnego ojca? – nie zamierzam udawać, że wszystko gra.

- Nie, ale… Źle się tu czuję – odpowiada bez owijania w bawełnę. – Źle się czuję, bo tutaj są moi dawni znajomi, Marinus…

- Skoro zdecydowałaś się na życie z tym mężczyzną w Monachium, to musiałaś wiedzieć, że jakieś konsekwencje będą. Czemu nam go nie przedstawiłaś? Przecież oboje z mamą chcemy dla ciebie jak najlepiej…

- Ale tato…

- Co ale? Jesteś dorosła. Wiesz czego chcesz. I nie jest ci z nim źle. To dlaczego jakimś cudem nie potrafisz się pogodzić z przeszłością i iść dalej?

- Bo to nie jest takie łatwe tato… - widzę, że kątem oka kogoś zauważyła. Odwracam się i widzę Marinusa. Nie chciałem, żeby ją widział. To go kompletnie sponiewiera. Jeszcze z tym gościem… - Będzie lepiej jak już pójdę. Trzymaj się tato i powodzenia dla chłopaków – uśmiecha się lekko i idzie do tego faceta. Chwyta jego dłoń i kieruje się do domku dla sponsorów. Spoglądam na Marinusa, który nadal stoi wbity w ziemię. Wzrusza ramionami i wraca do rozgrzewki. Ale ja wiem, że to po nim nie spłynęło. Jest dużo gorzej niż było.

                Wyciągam komórkę z kieszeni. Tylko jednej osoby mi tu brakuje.

- Kochanie, gdzie jesteś?

- Zaraz będziemy – słyszę głos swojej żony. – Parkuję. Za 15 minut będę.

- Czekam przy wejściu – oznajmiam i rozłączam się. Nie żałuję, że powiedziałem jej prawdę. Oboje zbłądziliśmy i najwyraźniej potrzebowaliśmy takiego prysznica. Teraz jest lepiej niż kiedykolwiek. I jestem szczęśliwy u jej boku. I wiem, że ona przy moim też.

***

                *Sophie*

                Patrzenie na Marinusa przyprawiło mnie o płacz. On jest naprawdę zdruzgotany tym wszystkim. I widok Lizzie z jej nowym chłopakiem wcale mu nie pomaga. Nie wiem po co tu przyszła… Skoro zdecydowała się na życie z tym biznesmanem, to po co wraca w miejsca, z którymi nie chciała mieć nic wspólnego? Według niej było wszystko w porządku, kiedy z dnia na dzień poinformowała Marinusa, że chce się z nim rozstać. A on biedny próbował udawać, że nic go nie rusza, że ma synka, że się nim teraz zajmie w 100%. Ale w środku cierpiał. Doskonale wiem, że ją kochał. I nadal ją kocha.

                Podchodzę do Domi. Stoi z rękami w kieszeni i dla zabawy wydycha powietrze. Pcham wózek z Emilie w jej stronę i ustawiam tyłem do słońca. Mogę idealnie obserwować naszą skocznię.

- Widziałam Lizzie – zaczynam niepewnie. Nawet na nią nie patrzę. – Z jej nowym partnerem…

- Ma tupet! – wkurzyła się. Widzę, że nadal nie pogodziła się z jej decyzją.

- Nie obwiniaj jej – próbuję ją tłumaczyć, chociaż sama jestem na nią wściekła.

- Zostawiła Marinusa dla jakiegoś bogatego fiuta! Jak mam się nie wkurzyć? Gdyby nie ja i on to nadal siedziałaby u mamusi pod kiecką i bała się wyjść na ulicę! A gdyby wyszła, to w tych pieprzonych brązowych kozaczkach i płaszczu dla starszej babki i nie powiedziała nikomu ani słowa!

- Spokojnie – próbuję ją uspokoić. Nie chciałam jej wkurzyć.

- Już dobrze – oddycha głęboko. Po chwili kuca przy Emilie i bawi się z nią. – Co księżniczko? Kibicujemy dzisiaj tacie i wujkowi? – uśmiecham się na słowo tata. Nadal ciężko mi uwierzyć, że mam takie szczęście. Najpiękniejszy mężczyzna, najodpowiedzialniejszy ojciec, najbardziej kochający mąż na świecie. I to mój.

- Cześć kochanie – Andi podchodzi do mnie i całuje mnie szybko. – Księżniczko chodź do taty! – Domi odsuwa się na bok i pozwala ojcu zająć się dzieckiem. Emilie od razu rozpromienia się na widok ojca. Jego oczko w głowie. Owinęła sobie go wokół palca.

- Witam panie! – Rysiek podchodzi do nas z uśmiechem i wita się z Domi. Słyszę jakieś dziewczęce chichrania i wzdychania. Patrzę w lewo i widzę tłumek dziewczyn, które nas obserwują, a w szczególności mojego męża z córką. Wywracam oczami. No cóż, już jesteśmy osobami publicznymi, a szkoda. Wolałabym by ludzie nie oglądali mojego dziecka jak zwierzątka w Zoo.

- Panie, my musimy już się zbierać – odzywa się Andi, ale kompletnie nie widzę, by zamierzał się zebrać. Nie może wypuścić z rąk malutkiej.

- Tata ić – maleńka mówiła już całkiem sporo i całkiem dużo rozumiała jak na dwuletnie dziecko. Andiś wywraca oczami.

- Masz swoją wyganiającą ojca córkę – odbieram ją i daję mu buziaka.

- Powodzenia – uśmiecham się szeroko. Ja naprawdę czuję, że będzie dobrze.

***

                *Richie*

                Siedzę w swoim rodzinnym domu przed kominkiem. Ciepło ognia bije wprost na mnie. Ale nie czuję tego cholernego bólu co wtedy. Teraz czuję szczęście, radość, miłość. I wiem, że mógłbym tym obdarować cały świat. Nie muszę palić pamiątek, listów, zdjęć… Wręcz przeciwnie. Chcę kolekcjonować wszystko co sprawia mi radość. Jesteśmy świeżo po Turnieju Czterech Skoczni. Następny konkurs dopiero za 1,5 tygodnia.

                Słyszę jak moja kobieta rozmawia z moją mamą. I się dogadują. Nie ma chyba większej radości niż, kiedy dwie najważniejsze kobiety w twoim życiu potrafią ze sobą rozmawiać, bez skakania sobie do oczu. Tata wraca z dworu z koszykiem pełnym drewna. Uparł się, że jestem gościem i nie mam prawa się tym zająć.

- Jest mi głupio – mówię w jego stronę. On jedynie uśmiecha się pod nosem i macha dłonią.

- Tak się cieszę, że przyjechaliście.

- Tato… - muszę go o to spytać. Chyba lepszego momentu nie będzie.

- Tak synu?

- Czy też kiedy zamierzałeś się oświadczyć mamie czułeś spokój?

- Tak – patrzy na mnie zadowolony. – Cieszę się, że znalazłeś odpowiednią kobietę.

- Myślisz, że mama ją lubi?

- A czy to ma jakieś znaczenie? Jeśli ją kochasz i chcesz, żeby była twoją żoną, to nie pytaj nas o zdanie. To twoje życie – uśmiecha się serdecznie. Za to cenię swojego ojca. Za szczerość.

                Przy kolacji siedzę lekko spięty. Nie uchodzi to uwadze mojej dziewczyny. Chwyta mnie za kolano pod stołem i uśmiecha się lubieżnie. Ja nie wiem, że one takie domyślne, a nie potrafią domyślić się jakie mamy zamiary…

                Po kolacji zmywam na ochotnika i dopiero wtedy idę do swojego pokoju. Domi siedzi na łóżku i czyta gazetę. Nie wiem nawet jaką. Zamykam za sobą drzwi i spoglądam na nią. Jest piękna. I chcę, żeby była moja. Do końca życia. Podchodzę do niej i podaję jej dłoń. Patrzy na mnie dziwnie, ale chwyta ją i wstaje. Widzę w jej oczach, że jest tym wszystkim co się dzieje zaskoczona. Ale nic nie mówię. Powoli klękam na prawe kolano i wyciągam z kieszeni pudełeczko z pierścionkiem. Przełykam ślinę.

- Najcudowniejsza niezależna i odważna kobieto na Ziemi, wyjdziesz za mnie? – jej oczy od razu są zaszklone. Nie spodziewała się tego. Widzę to.

- Jesteś pewien? – odzywa się po chwili. – Wstań do cholery! – chwyta mnie za ramiona i podciąga do pionu. Wiesza mi się na szyi i wybucha płaczem. – Tak Rysiu, wyjdę za ciebie – ogromny głaz spada mi z serca. Zakładam pierścionek tak jak należy i całuję ją. Moją przyszłą żonę.

KONIEC

  

*****

I tak oto w tym Nowym Roku kończy się ta historia.

Domi jest z Rysiem, Sophie z Andisiem, a Lizzie odnalazła to czego szukała, choć okazało się to być zupełnie inne, niż planowała, Marinus poświęcił się byciu dobrym ojcem, co wcale nie znaczy, że był nieszczęśliwy, a Werni wrócił do żony. Jest tak jak chciałam.

Podczas pisania zmieniałam trochę strategię. Minimalnie odbiega od planowanej wersji, ale może i dobrze? Może czasem nie warto trzymać się sztywno schematu J

Dziękuję każdej Osobie, która zajrzała i przeczytała choć kawałek.

I tym bardziej dziękuję za komentarze! Jesteście niesamowite! Wszystkie!

Nic tak nie motywuje do pisania, jak to, że komuś się podoba to co piszę J

Dziękuję Wam :*

I zapraszam Was na moje nowe dziecko

how-to-let-you-go

Nowa historia, nowy wątek, nowi bohaterowie (no może nie do końca :P )

Wiem, że możecie już mieć dość mnie i moich wypocin, ale najlepiej pisze mi się właśnie to, a przecież powinno się robić, to co się lubi :P

Dziękuję za uwagę i zapraszam serdecznie :D