Osiem

 ***** 

*Lizzie*

                Końcówka listopada… Wiem, że sama sobie robię krzywdę. Po miesiącu nieodzywania się, nagle wparuję do Domi i poproszę, żeby mnie przygarnęła? Że rzuciłam szkołę? Na chwilę? Poroniony pomysł.

                Ojca nie ma od tygodnia. Zaczyna się sezon – ojciec wyjeżdża na pół roku. Bo po co ma siedzieć z córeczką i jej chorą psychicznie matkę. Och… Wszystko zaczyna ze mnie ulatywać. Domi miała rację. Kiedyś pęknę od natłoku myśli. Spoglądam za okno pędzącego pociągu. Śnieg. Śnieg, biel, czystość, obietnica?

                Pociąg dociera do upragnionego celu. Wiem, że ojca tam nie ma, więc jestem bezpieczna. Zapinam ten cholerny długi brązowy płaszcz, w którym wyglądam jak ofiara losu. Chyba czas ruszyć oszczędności na czarną godzinę… Wzdycham. Nie planowałam tak szybko pozbywać się środków do życia, ale co ja poradzę?

                Stawiam swoje wielkie stopy na peronie i wyciągam z przedziału torbę podróżną, wypchaną ciuchami. Wzięłam tego naprawdę sporo… Żeby tylko Domi mnie przygarnęła. Drapię się w czoło. No dobra. Powiedziałam A, to powiem i B.

                Przeglądam rozkład autobusu po Ga-Pa. Psia krew… Godzinka w plecy do następnego. Włączam Internet w telefonie i szukam drogi do mieszkania Dominique. Będzie szybciej jak ruszę swój tłusty tyłek z buta.

                Idę sobie spokojnie uliczkami miasteczka. Nie mijam właściwie nikogo. Wszyscy w pracy, przecież jest po 11. Spocona jak dzika świnia wlokę na ramieniu swoją torbę. Mogłam wziąć walizkę… Nie, ja zawsze mądrzejsza. Mam pecha. Jest troszkę powyżej 0°C i pada deszcz ze śniegiem. I wspominałam, że mamy miłych i kulturalnych kierowców? Mój paskudny płaszczyk jest cały z błota. Uśmiecham się krzywo do jakiejś starszej babci, którą mijam przypadkiem. Widzę w jej oczach pogardę. Pewnie wyglądam jak bezdomna. Usmarowana błotem, zaróżowiona na twarzy, z potem cieknącym po czole i policzkach. Patrzę od razu na ziemię. I tak, że w ogóle spojrzałam tej kobiecie w oczy. Moje paskudne brązowe kozaczki wyglądają jak dla przedszkolaka, albo po starszej siostrze w spadku. Wzdycham ciężko.

                Po 54 minutach docieram na znajomy teren. Rzucam torbę na kostkę brukową parkingu i spoglądam w górę. Okno na poddaszu jest uchylone. Są dwa wyjścia. Albo wyszła, albo właśnie wstała. Biorę głęboki oddech. WCHODZĘ!

***

*Richie*

                Moje życie wygląda ostatnio jak jakaś pieprzona karuzela. Odkąd wyjechaliśmy na zgrupowania przed nowym sezonem, nie mam czasu nawet porządnie się ogolić. Chodzę zarośnięty jak dziadek leśny. Tylko czapki krasnala mi brakuje.

                Kroczę dumnie z moimi pięknymi nartami na szczyt Paul-Ausserleitner-Schanze. Tutaj w Austrii jest chociaż trochę śniegu. Można poudawać zimę. W Niemczech ponoć plucha. Tak przynajmniej twierdzi Andiś. Jego rozmowy z Sophie już są hitem. Ostatniej nocy ustawiliśmy się pod drzwiami jego pokoju i podsłuchiwaliśmy. Nie jestem pewien czy chciałem słuchać fragmentu o tym jak „zdejmuje koszulkę i sięga dłonią do paska od spodni. Powolnym, zmysłowym ruchem…” ale nie miałem wyjścia. Chłopcy chichrają się po kontach z tego, ale wiem, że jak on się dowie, że oni wiedzą, to już nie będzie takie śmieszne. W zasadzie to on nas zabije.

                Andiś siedzi na schodkach, zziajany, choć próbuje zatuszować brak kondycji. Gdy mnie widzi od razu się prostuje i na jego ustach pojawia się uśmiech nr 6. Mimo wszystko widzę w jego oczach jak tęskni za swoją narzeczoną. Przecież ten człowiek jest jak otwarta księga. Wszystko z niego wyczytasz, jeśli oczywiście chcesz.

                Dosiadam się. Chyba oboje potrzebujemy pomilczeć. I ustabilizować oddech.

- Co u Soph? – zaczynam neutralnie. Przecież wiem, że mnie powie.

- Radzi sobie. Ostatnio ruch się wzmógł. A ten patałach już się do niej nie dostawia po moich prośbach.

- Twoje prośby o mało nie pozbawiły go jedynek.

- Z moją dłonią byłoby gorzej.

- Twoja dłoń dałaby radę.

- Czemu pytasz? – dodał po chwili. Cóż, spodziewałem się tego pytania, ale odrobinę później.

- Z ciekawości. Wiesz, brakuje mi tego mieszkania z tobą… - to zabrzmiało jakbym mu właśnie wyznawał, że jestem gejem?!

- Stary, wiesz… - zaczyna chichrać.

- Opamiętaj się, wiesz? Wiesz dobrze, że gustuję jedynie, tylko i wyłącznie, na wieki wieków w KOBIETACH – akcentuję, ten jakże ważny, wyraz.

- Wiem. Też się przyzwyczaiłem że się plączesz po mieszkaniu. Ale w zasadzie… Nie przeszkadza mi to. Jest nawet fajnie.

- Obiecuję, że coś znajdę i się wyniosę – bo kiedyś się wyniosę.

- Dzwoniła do ciebie? – Andiś, wchodzisz na grząski teren…

- Nie i mam nadzieję, że da mi spokój.

- Ile będziesz udawał, że masz ją gdzieś?

- Do skutku. To już zamknięty temat – odpowiadam ostro. Zbyt ostro. Ale to racja. Chcę to uciąć raz na zawsze. Ta kobieta w moim życiu nie istnieje.

- Jakby co, to wiesz – klepie mnie po plecach.

- Wiem. I Soph też – uśmiecham się. Potrzebuję ich. Jak matki i ojca. Są mi bliżsi niż myślałem.

                Chwilę potem siedzę na belce i spoglądam w dół. Lubię tą skocznię. Choć jest na swój sposób smutna. Tutaj kończymy co roku Turniej Czterech Skoczni i cała zabawa noworoczna przemija. Lubię taki natłok. Bo nie myślę o pierdołach, tylko 8 równych, no mniej więcej, skokach.

                Werner daje znak i sunę w dół z ulubioną szybkością. Wybijam się w punkt z progu i lecę. Wolny, na swój sposób bezpieczny, sam ze sobą, swoimi myślami, uczuciami…

                Ląduję na 135 metrze. Nieźle. Piątek, coś dobrze ostatnio Ci idzie. Po wyhamowaniu odpinam narty i staję obok Severina. Od kiedy został tatusiem nie pamiętam, żebym rozmawiał z nim dłużej niż 15 minut. I te rozmowy były głównie o pieluchach, śpioszkach, pampersach superchłonnych, mleczkach, jakiś jarzynowych papkach i miliardach różnych dziwnych rzeczy. Ale patrzę na niego i widzę szczęśliwego człowieka. I pierwsza myśl jaką mam w głowie to… Ja też tak chcę.

***

*Dominique*

                Bischofshofen. Jest wieczór. Godzina 21. Nie wiem co mnie napadło. Ubrałam tą cholerną czerwoną sukienkę i zrobiłam pełny, wieczorowy, aczkolwiek wcale nie kurewski makijaż i zwarta, i gotowa czekam na sygnał telefonu. Dzisiaj chcę być punktualna.

                Od tamtego telefonu wszystko wywróciło mi się do góry nogami. Nieprzespane, przepłakane noce, pełne strachu, bólu? Tak to chyba ból. Nie chciałam żeby tak wyszło. Potrząsam głową i wyrzucam z siebie te wszystkie sprzeczne emocje. Nienawidzę siebie czasem. Tak, powiedziałam to. Ja, Dominique Neuer czasem nienawidzę swojej idealnej postaci.

                Poprawiam szminkę na ustach. Wiem, że wyglądam genialnie. I że mogłabym dzisiaj mieć każdego. Zakładam moje ukochane kozaczki, tyle, że tym razem w kolorze czarnym. Są wytworniejsze i bardziej pasują do okazji. Coś jednak w ostatniej chwili mówi mi „zaryzykuj. Nie masz się czego wstydzić mała”. Wbiegam do sypialni i robię to na co mam ochotę. Przecież taki był plan na dzisiaj.

                Wsiadam do taksówki. Pizga strasznie, ale jak inaczej ma być w połowie listopada? Kierowca taksówki ma świeczki w oczach na mój widok. Przewracam oczami. Chyba bezpieczniej byłoby iść z buta. Podaję mu wskazany adres. Wiem, że to spory kawałek. Przynajmniej tyle wywnioskowałam z mapy. Przecież jestem w obcym mieście. W duchu modlę się, by już znaleźć się przed tym przeklętym hotelem. W zasadzie nie wiem co mnie napadło. Powinnam trzymać się od niego z daleka. Dla mojego i jego dobra.

                Taksówkarz zatrzymuje się pod wskazanym adresem. Płacę i spieprzam stamtąd najszybciej jak się da. Co jak co, ale za dziwkę nie będę uchodzić. I nie dam się zgwałcić jakiemuś niezaspokojonemu typowi. Stawiam ostrożnie stopy na chodniku. Jednak kozaczki i lód to kiepskie połącznie. Dopinam płaszczyk. Jaka ja kurwa jestem mądra, naprawdę. Na taki mróz ubrać płaszczyk… Prycham. Jakaś kobieta oczekująca na taksówkę patrzy na mnie jednoznacznie.

- Niech się pani nie obawia. Nie jestem dziwką. Ale ten facet w taksówce, do której pani zamierza wsiąść jest niewyżyty. Czy wyglądam jakoś nienormalnie czy nachalnie? – kobieta wybałusza oczy i odchodzi kilka metrów dalej. Austriacy to jednak dziwny naród.

                Wchodzę przez obrotowe drzwi i czuję jak ciepło pomieszczenia rozpala całe moje zamarznięte ciało. Ulga. Wypuszczam powietrze. Czuję się jakby mi ostrzela odmarzały. Uśmiecham się zalotnie do recepcjonisty. Bez słowa wchodzę do windy. Skoro już mnie mają tutaj za ekskluzywną dziwkę, to chociaż to wykorzystam. Im bliżej 4 piętra, tym oddech bardziej przyspiesza. Czuję gulę w gardle i ścisk w żołądku.

                Wysiadam na wskazanym piętrze i szukam pokoju numer 413. Zatrzymuję się pod wskazanymi drzwiami. Pukać? Może jednak zawrócę… Cholera jasna! Przecież nie po to dałam z siebie zrobić dziwkę, marzłam na tym pieprzonym mrozie żeby wrócić do hotelu. Pukam.

                Zdaję sobie sprawę, że jest po 23. I grzeczni chłopcy już śpią. Rozpinam płaszcz. Raz się żyje. Drzwi się otwierają i widzę zaskoczonego, jedynie w samych bokserkach, faceta.

- Domi? – uśmiecham się szeroko. Sądząc po widoku jego bielizny wiem, że chyba lubi to co widzi.

- Cześć – zaczynam. Przygryzam wargę. Wpuszcza mnie do środka i zamyka zaraz za mną drzwi. – Przyszłam, bo…

- Nie obchodzi mnie po co przyszłaś. Jedynie cholernie się z tego powodu cieszę – nie daję rady odpowiedzieć, bo wpija się zachłannie w moje wargi. Wręcz zrywa ze mnie płaszcz i zostaję w samej bieliźnie i kozaczkach, a jego druga dłoń lekko pociąga mnie za włosy. Rysiek…

- RYSIEK?! – budzę się zalana potem. Siadam na łóżku i oddycham ciężko. Ja pierdykam. Mam sny erotyczne o Ryśku?! Za dużo wina. W korytarzu słyszę dzwonek. Spoglądam na zegarek i widzę 12:13. Kogo u licha?

                Ubieram szlafrok i zawiązuję się pod szyją. Cały czas kręcę głową z niedowierzaniem o moim zboczonym śnie. Jestem chora psychicznie. Otwieram drzwi i wpatruję się zaskoczona w osobnika.

- Lizzie?!

***

*Sophie*

                Owszem, praca na zmywaku nie hańbi, ale chciałabym  już awansować. Wczoraj postanowiłam stworzyć propozycję menu na nowy sezon i wziąć udział w konkursie. Co mi szkodzi? Przecież mnie nie zdegradują…

                Kolejne miliard talerzy ląduje w zlewie i wiem, że chcę się z nimi uporać jak tylko się da. Tęsknie za Andim, Rysiem, Marinusem i resztą tej przebrzydłej bandy. Wiem, że mój mężczyzna życia też za mną tęskni. Rysiek przypomina mi o tym w krótkich smsach, Andisiowi zachciało się seksu przez telefon, co z jednej strony było kuszące, ale przez telefon?

- Sophie? – kierowniczka podchodzi do mnie. Uśmiecha się tajemniczo. To oznacza dwie rzeczy, albo wylatuję, albo coś dobrego się wydarzyło. – Przyjdź do mnie w wolnej chwili – prosi i wychodzi.

                Spoglądam na Marie, moją jedyną bratnią dusze tutaj. Ona najbardziej mnie wspierała w tym, bym jednak wzięła udział w tym konkursie. Pomoc kuchenna z niej genialna, ale wiem, że może więcej.

                Gdy kończę idę do kantorka kierowniczki. Widzę jej szczery uśmiech na mój widok. Przecieram przemoczone dłonie o fartuch i siadam na krześle przed jej biurkiem, na które wskazała dłonią.

- Wiesz co chcę powiedzieć?

- Nie mam pojęcia – mówię równie spokojnie jak ona. Mów do cholery, bo zejdę na zawał.

- Twoje menu jest godne zastanowienia się.

- Naprawdę? – wątpisz w siebie niepotrzebnie, słyszę w swojej głowie.

- Chcielibyśmy, byś spróbowała odtworzyć to danie. Może dzisiaj po zmianie? Potem zdecydujemy co dalej. W każdym bądź razie te przepiórki brzmią zachęcająco.

- Z chęcią – Andreas zabronił mi zostawać dłużej niż potrzeba w pracy, ze względu na tego erotomana, ale nie mogę przepuścić takiej okazji. Kiwam twierdząco głową.

- Widzimy się po 17 – przecież mam samochód, to co może mi się stać?

***

*Dominique*

- Co tu robisz? – pytam młodą, gdy wpuszczam ją do środka.

- Uciekłam – łzy stają jej w oczach – zapominam o dream-pornosie i przytulam pączusia do siebie. – Bałam się, że mnie wyrzucisz za drzwi… - już się rozbeczała. Pcham ją w stronę salonu, jednocześnie zabierając od niej ten kompletnie uwalony błotem płaszcz. Trochę dałam za te meble.

- Czemu?

- Bo się nie odzywałam.

- Miałaś prawo. Szkołę. Chorą psychicznie matkę… - to dodaję ciszej.

- I wszystko pieprznęłam. Mam dość! – chwyta się za głowę. Już nawet nie kontroluje łez.

- Mała – obejmuję ją ramieniem. – Dobrze, że przyjechałaś. Coś zaradzimy.

- Nie wyrzucisz mnie? – dziwi się. – Nie zmusisz do chodzenia do szkoły?

- Nie. Nie mam prawa. Ale Ty jesteś dorosła. Sama za siebie odpowiadasz. Wiesz co robisz. I ja wiem, że dasz radę.

- Dziękuję – obejmuje mnie. I pierwszy raz od dłuższego czasu czuje się komuś potrzebna. Zapominam chwilowo o tym fantastycznie pobudzającym emocje i doznania śnie. Przecież moja mała siostrzyczka jest ważniejsza.

- Zakupy? – wiem, że odpowiedź jest jedna. – Daj mi 30 minut. Nie pójdę w szlafroku i z rozwianym włosem.

                Postanowiłyśmy pojechać do Monachium. Co jak co, ale stolyce landu trzeba zwiedzić. A dawno tutaj nie byłam. Włazimy do pierwszej lepszej galerii i zaczynamy szaleństwo. Chcę małą ogarnąć na tyle, żeby poczuła się dobrze sama ze sobą.

                Po 3 godzinach mamy już kilka promocyjnych cudeniek i szukamy młodej jakiegoś ogarniętego płaszcza. Ale jak na ironię, przechodząc obok jednego z wielu sklepów poświęconych modzie dla młodych/starych, odpowiednie skreślić, nie mających co zrobić z kasą pań zobaczyłam TEN płaszcz. Ten sam, jaśniutki płaszczyk, sięgający do kolan… Wiedziałam, że nie mam go w szafie, ale zawsze chciałam i chyba ten sen to było jedno wielkie pragnienie.

                Zatrzymuję się. Przecież to niemożliwe. Jak mogę pragnąć Ryśka? Nieporadnego Rysia-pysia, który, nie powiem, ma genialną budowę wychudzonego ciała, posiada umiejętność szybkiego golenia się i ma przepiękny uśmiech, ale, żeby zaraz pożądać? W bieliźnie i kozaczkach?

- Domi? – słyszę głos Lizzie. Uświadamiam sobie, że stoję na środku pasażu i gapię się na ten płaszczyk z rozbałuszoną japą.

- Tak – odpowiadam niepewnie.

- Myślałam, że coś się stało – podchodzi bliżej. – Ładny, ale ja nawet tyle gotówki w rękach nie miałam – podchodzę bliżej i spoglądam na cenę.

- 5000 EURO?! Ktoś oszalał? Za kawałek cieniutkiego, niepodszytego materiału, przez który każda pizgawica przejdzie?

- Skąd wierz, że nie podszyty? Na manekinie nie widać.

- Eeeee – kolejny przykład inteligentnego słowa. No tak, skąd mogę wiedzieć. – Na taki wygląda – odpowiadam. Dobrze, że w tym śnie chociaż bielizna i kozaczki były moje.

- Chodźmy dalej. Trochę późno, kiedy wrócimy do domu?

- Cieszy mnie, że nazywasz moje mieszkanko domem.

- Dom jest wtedy, kiedy cię w nim chcą – odpowiada po chwili. Widzę ten smutek na jej twarzy.

- Damy radę mała – musimy. Bo jak nie my to kto?

                Schodzimy na dół, kierując się w stronę wyjścia i nagle czuję na sobie czyjeś intensywne spojrzenie. Spoglądam w lewo i widzę wysokiego, postawnego faceta. Dziwnie znajomego.

                Nagle dopada mnie blady strach. To ten facet. W tych ciuchach. O tym przenikającym do szpiku spojrzeniu. To on. Facet, który o mało nie zrujnował mi życia. Którego wkopałam i który nie daruje mi tego. Jeśli jest na wolności, to mam ostro przerąbane.

                Te szare oczy poznam wszędzie. Znają mnie doskonale. Moje słabości, reakcje, zachowania. Chwytam młodą za rękaw i ciągnę, wręcz biegiem, w stronę właściwego peronu. On nie może nas zobaczyć. Bo nigdy nie będziemy bezpieczne.

- Domi? – widzę przerażenie w jej oczach.

- Potem – mówię zdawkowo.

- Telefon – dodaje. Racja. W tym natłoku zapomniałam, że telefon dzwoni. Spoglądam na wyświetlacz. „Lucas”. Jestem w czarnej dupie.

*****

Choróbsko. Nawał wszystkiego, ale jest.

Inspiracja od M. i dwa fajne numery. 

Ale to sekret :))