Dwanaście

 *****

               *Lizzie*

                Za pięć siódma czekam na Marinusa na trybunach. Konkurs niedawno się zakończył i większość ludzi już zdążyła się ulotnić do wyjścia. Wkręciłam Domi, że zostawiłam rękawiczki i muszę ich poszukać, bo to prezent od mamy i jestem sentymentalna.

                Zaczyna mi być poważnie zimno i wyciągam telefon z kieszeni. Mistrzem punktualności to on nie jest. Mija kolejne 10 minut i zaczynam wątpić, że w ogóle pamięta, że istnieję.

- Lizzie – słyszę jego stłumiony głos. Boi się?

- Marinus – odpowiadam chłodno. Chłodniej niż się spodziewałam.

- Chciałem z tobą porozmawiać, bo… Słuchaj wiem, że to byłaś ty.

- Jak się domyśliłeś? – wyciąga dłoń z rękawiczki i wskazuje na moją szyję. Opuszkiem palca dotyka ledwo dostrzegalnej malinki na mojej szyi. Poczułam przyjemny dreszcz oblewający moje ciało. Spoglądam na swoje dłonie. Nie mogę znieść tego wzroku.

- Chyba już rozumiesz.

- Pewnie jest ci wstyd i chcesz żebym zapomniała o wszystkim…

- Nic takiego nie powiedziałem.

- Ale pomyślałeś.

- Wcale nie. Właśnie ja… - i zapada taka niezręczna cisza. – Posłuchaj mnie… Ja… - chwyta mnie za dłonie i zbiera się w sobie. Cholera! Co on chce mi powiedzieć? – Ja mam przeszłość i…

- Lizzie! – słyszę krzyk Domi i od razu wyrywam dłonie z uścisku. Odsuwam się kawałek i patrzę na niego przerażona.

- Muszę iść – mówię szeptem. Wstaję i schodzę kawałek. Ale po chwili zatrzymuję się i odwracam. On ciągle na mnie patrzy. – Dziękuję za to co powiedziałeś i że nie kazałeś mi spadać i nie potraktowałeś jak gówno – mówię szybko.

- Nie ma za co. W końcu dla mnie to też była wspaniała noc – gula staje mi w gardle i czuję ten cholerny, przyjemny ścisk w żołądku.

- Pa – tyle jestem w stanie powiedzieć.

                Znajduję zmartwioną Domi szarpiącą się z ochroną pod domkami skoczków.

- Pan mnie nie rozumie! Tu zaginęła moja przyjaciółka! Proszę mnie posłuchać do cholery! – podbiegam do niej i modlę się w duchu by nic złego z tego nie było.

- Już się znalazłam. Uspokój się – mówię groźnie szeptem. – Przepraszamy panów za kłopot i wychodzimy – odrywam ją lekko od nich.

- Chwileczkę. Musimy zebrać wasze dane – odzywa się jeden z nich.

- Po co? – zastygam. Jeśli się dowie, że jestem córką trenera kadry Niemiec to od razu go tu przyślą. Myśl cholera, myśl!

- Dla bezpieczeństwa – odpowiada spokojnie, wyraźnie zaciekawiony moją miną.

- To nie będzie potrzebne – za nami zjawia się Marinus.

- Zna je pan? – pyta strażnik teksasu.

- To moje znajome. Proszę je puścić – dodaje.

- Dzisiaj wam darujemy. Ale proszę się nie kręcić po skoczni po konkursie – radzi i wychodzi.

- Dziękujemy – odpowiadam w stronę Krausa. Uśmiecha się pod nosem i odchodzi. Wracamy do rzeczywistości.

- Co to było? – pyta mnie rozgniewana Domi.

- Nic. Znalazłam rękawiczki i tyle. Czemu się z nimi szarpałaś? – zmiana tematu to najlepsze wyjście. Sama mnie tego nauczyła.

- Bo myślałam, że coś ci się stało, osiołku – mówi już nieco spokojniejsza.

- Czemu miałoby mi się coś stać?

- Bo jest ciemno, jesteśmy w obcym mieście i może się czaić tutaj twój ojciec, a chyba nie chcesz go spotkać – słowa uciekają z jej ust jak naboje z pistoletu.

- Wracajmy do hotelu – odpowiadam. Mam nadzieję na ciepłą kąpiel i głęboki sen.

***

                *Dominique*

                Młoda naprawdę mnie wystraszyła. No serio. Prawie zawału dostałam, gdy nie wróciła za chwilę. Rozumiem, że rękawiczki, prezent, sentyment, ale szukać ich prawie godzinę? Gdyby się Werner dowiedział, że tu jesteśmy to by nas ukatrupił.

                Lizzie bierze prysznic, a ja nadal nie mogę się pozbierać po tym widoku. Lucas stojący obok budek niemieckich skoczków, oparty i zadowolony z życia. I uśmiechający się kpiąco w moją stronę. Jeśli widział Lizzie, to muszę ją wydać ojcu, żeby się nią zajął. Z nim będzie bezpieczniejsza niż ze mną.

- Powiesz mi co się dzieje? – wychodzi z łazienki i patrzy na mnie pytająco.

- Nic – odpowiadam chyba zbyt nerwowo.

- Cholera, nie denerwuj mnie! – ona krzyczy?

- Co chcesz wiedzieć? – chyba nie ma sensu kłamać.

- Chcę znać prawdę. Dlaczego zachowujesz się jak znerwicowany paralityk?

- Ktoś niebezpieczny mnie znalazł…

- Niebezpieczny?

- Mój były. Siedział w więzieniu.

- Za co?

- Nieważne – mówię twardo. – Wystarczy ci, że siedział. 5 lat. I teraz wyszedł. I mnie znalazł i chce zemsty.

- Wsypałaś go?

- Tak i uciekłam – nie musi wiedzieć wszystkiego.

- I rozumiem, że parę dni temu się odezwał?

- Widziałam go już, kiedy byłyśmy w Monachium. Potem znalazł mój numer i teraz przyjechał do Klingenthal.

- Zgłoś to na policję.

- I co im powiem? Że były chłopak, po wyjściu z więzienia chce się ze mną skontaktować dla zemsty? Nikt mi nie uwierzy!

- Ale musisz coś zrobić. Wiesz jak schudłaś? Zmizerniałaś i jesteś taka zdenerwowana.

- Martwię się o ciebie. Wzięłam cię pod opiekę, żebyś się trochę usamodzielniła, ale nie chcę na ciebie sprowadzać kłopotów.

- Nie wrócę do domu!

- Może to jedyne wyjście? Chcę, żebyś była bezpieczna. Jesteś dla mnie jak siostra – już straciłam rodzeństwo przez głupotę. Nie pozwolę, żeby komukolwiek coś się stało. Może czas stąd wyjechać?

- Nie zgadzam się!

- Na razie nic nie zrobię. Ale w razie czego wracasz do ojca – mówię twardo.

- Oby nic się nie wydarzyło – dodaje i kończy rozmowę.

***

                *Andreas*

                Nienawidzę spać sam. No zwyczajnie mam wszystkiego dość. Ja muszę czuć Sophie i jej ciało. Choćbym miał okręcić sobie wokół palca jej lok, to muszę. Marinus śmieje się ze mnie, że wożę ze sobą miśka, którego od niej dostałem i śpię twardo przytulony do niego.

                Sophie, Sophie, Sophie… Do czego ta dziewczyna mnie doprowadza. Mam wrażenie, że cud się stał, że ją spotkałem i że się we mnie zakochała. Jestem prawdziwym szczęściarzem. Mam nadzieję, że po ślubie będzie jeszcze lepiej. W zasadzie cichy ślub to byłaby moja ulubiona opcja. Bo bylibyśmy tylko my, nasi świadkowie i nikt więcej. Zero rozgłosu, wpieprzania się mamy i kłopotów.

                Marinus jest ostatnio dziwny. Może mi się wydaje, ale potrafię poznać jak mój przyjaciel zachowuje się dziwacznie. Przecież to dusza towarzystwa, a teraz jest niezauważalny. Wszystko się zaczęło od tego całego balu. Następnego dnia był już taki zakłopotany? Chyba dobre słowo. Za to Ryszard ożył. Było mi głupio, gdy musiał się wynieść na parę nocy z domu, bo moja mama go nie polubiła. Mama… Cieszę się, że pojechała i dała nam spokój.

                Patrzę na zegarek. Czy prawie północ jest odpowiednim momentem na rozmowę? Dzwonię do Sophie. Wiem, że mnie zabije.

- Ty też nie możesz spać? – słyszę jej chichot w słuchawce. Ulżyło mi.

- Wiercę się jakbym miał owsiki.

- Wracaj szybko, bo zaczynam cierpieć na bezsenność – moja maleńka.

- Radzisz sobie jakoś?

- Tak – mówi spokojnie.

- W poniedziałek rano wracam i do czwartku nie wychodzę z naszego łóżka – śmieję się wesoło. Jest mi lżej kiedy ją słyszę.

- Idź spać i się wyśpij, dobrze? – niechętnie, ale wiem, że musze wykonać jej prośbę.

- Ty też. Dobranoc skarbie.

- Dobranoc – wzdychamy oboje. – Na trzy. Raz, dwa, trzy – rozłączamy się oboje w jednym czasie. Zawsze tak to wygląda. Obracam się na prawy bok, dupskiem w stronę Marinusa, przytulam do maskotki i próbuję zasnąć…

***

                *Marinus*

                Nie mogłem zmrużyć oka. W dodatku Andi zdecydował się zadzwonić do Soph w środku nocy. Nie chce być zazdrosny i marudny. Kochają się, to normalne, że ze sobą rozmawiają. I że za sobą tęsknią. Ja nie pamiętam jak to jest. Rozstałem się z Claudią i tak już zostało. Zacząłem swoje życie buntownika i jest mi dobrze. Albo przynajmniej było.

                Lizzie jest przedziwnym stworzeniem. Płochliwa i niewinna jak sarna dziewczynka, która w jeden wieczór zmieniła się w konkretną, silną, seksowną kobietę. Przynajmniej w moich oczach. Naprawdę ta noc była wspaniała. Nie kłamię.

                Andreas ubiera się w galowy strój, czyli dresy, koszulkę, bluzę, adidasy i jego ukochaną czapkę z logiem Milki, w której serio wygląda jak wielka fioletowa krowa. Ale nie będę oceniał. Sam ubieram się na galowo, zabieram srajfona i wychodzę na śniadanie.

                Nie mam ochoty jeść czegokolwiek. Ukochany würst odtrąca mnie na kilometr, a zapach kawy powoduje odruch wymiotny. Chyba coś mnie bierze. Upycham 3 croissanty na talerz i ładuję obok pudełeczko z nutellą. Nalewam sobie wrzątku do filiżanki i łapię torebkę zielonej herbaty. Coś jednak zjeść muszę.

                Siadam z Andisiem, Ryskiem, Sevem i Wankiem, ale na szczęście mam miejsce w kącie. Nie muszę rozmawiać ani się na nikogo oglądać. Upijam łyk ohydnej herbaty i „delektuję” się kolejnymi kęsami.

                W końcu kończą wszyscy i razem ruszamy po swoje rzeczy. Niedługo mamy zbiórkę pod busem i jedziemy pod skocznię. Dzisiejszy konkurs jest w porze obiadowej.

                Będąc już prawie przy windzie słyszę głos recepcjonistki.

- Proszę pani, proszę tutaj zostać! – odwracam się i widzę znajoma buzię. Zamieram.

- Krausi idziesz? – Andi pyta mnie, stojąc już w windzie.

- Za chwilę przyjadę – odpowiadam. Ta kobieta chce rozmowy. - Co tu robisz?

- Przyjechałam – poważnie? Aż ciśnie mi się na usta soczysta riposta.

- Nie zachowuj się tak. To ja powinnam!

- Z jakiego powodu? Wykorzystałaś mnie tylko dla rozgłosu, panno „sypiam z Marinusem Krausem”.

- Wiesz, że nie o to chodziło – chce podejść bliżej, ale stopuję ją.

- Nie chce mi się z tobą rozmawiać.

- Chyba nie masz wyboru…

- Co to znaczy? – przestaje mi się to podobać.

- Zaczekaj moment – mówi i wybiega z hotelu. Kręcę oczami. Znowu coś wymyśliła.

                Słyszę dźwięk windy na parterze. Zza drzwi wyłania się postać Andreasa.

- Wziąłeś klucz – mówi spokojnie. Wyciągam go z kieszeni i podaję. Po chwili widzę, jak dziewczyna wjeżdża do holu z wózkiem. Serce prawie mi wypada z piersi. Tylko nie to!

- Marinusie… - zaczyna uroczyście i z kpiną w wzroku. – Poznaj swojego syna, Andreasa.

- Laura, co ty znowu wymyśliłaś…

***

                *Andreas*

              

                Cholera, to jest ostatnie czego się spodziewałem. Marinus ojcem? Ja wiem, że przez jakiś czas był rozpustnikiem i korzystał z każdej okazji, gdy dziewczyna rozłożyła nogi, ale bez jaj!

- To prawda? – mruczę pod nosem. Widzę jak się zapowietrza.

- Myślisz kurwa, że ja wiem?

- Spokojnie – widzę ten wzrok mordercy. On nienawidzi Laury, a sam fakt, że może mieć z nią dziecko jest jeszcze gorszy niż fakt, że w ogóle został ojcem. Z wpadki.

- Jaki mam dowód? – pyta po chwili.

- W każdym momencie możemy pojechać we trójkę do wybranego przez ciebie laboratorium i to sprawdzić. Teraz wiem, że to najszczersza prawda.

- Daj mi święty spokój! – krzyczy i odsuwa się. – Nie wierzę w ani jedno twoje słowo. Nie wmówisz mi dziecka – wbiega po schodach.

                Zostaję sam z Laurą i małym Andreasem w wózku. Musiała go nazwać jak ja? Patrzy smutno na synka. Może faktycznie Marinus jest ojcem i spodziewała się bardziej dojrzałego zachowania.

- Posłuchaj… - zaczynam. Nie wiem czemu się wpierdalam w nieswoje sprawy, ale czuję wewnętrznie, że tak muszę. – On jest skołowany. To dla niego szok… - próbuję go usprawiedliwić.

- Nie musisz go bronić. Rozumiem – odpowiada i zawraca wózkiem.

- Daj mi swój numer – mówię nerwowo. – Kiedy sobie to ułoży to na pewno będzie chciał się z tobą skontaktować. Czasem jest skurwielem, ale nie sądzę, że pozostanie niewzruszony na wieść o pierworodnym.

- Jesteś jedynym normalnym tutaj – uśmiecha się lekko. Grzebie w torebce w poszukiwaniu jakiegoś świstka. Ja kątem oka spoglądam na malutkiego Krausa. Jest cudowny. Od razu budzi się we mnie jakiś instynkt i czuję, że sam chciałbym mieć takie cudo w domu. Musze porozmawiać z Sophie o dzieciach.  – Trzymaj – podaje mi wizytówkę.

- Jesteś kosmetyczką? – pytam. Marinus wspomniał, że uciekła z domu i nigdy nie skończyła szkoły.

- A co? Słyszałeś pewnie moją historię – nie chcę mówić, że Marinus jedynie bąknął o tym i to po pijaku.

- Dzięki – macham wizytówką.

- To ja dziękuję. Że może dasz temu szkrabowi ojca – uśmiecha się i wychodzi z hotelu.

***

                *Marinus*

                Jestem ojcem… Coś we mnie pękło. W pokoju się rozbeczałem i chlipię pod nosem od dłuższej chwili. Andi dopiero teraz przychodzi. Siada obok mnie na łóżku i tak jak ja, gapi się w okno balkonowe.

- Podobny do ciebie – słyszę jego stłumiony głos. Boi się. Dociera do mnie, że nawet na niego nie spojrzałem. Andreas widział mojego syna szybciej niż ja.

- Wziąłem od niej wizytówkę – podaję mu ją.

- Po co?

- Przecież wiesz, że to jest twoje dziecko i jak cię znam, to wewnętrznie walczysz ze sobą.

- Chciałbym zasnąć i się obudzić bez tej wiadomości.

- Czasu nie cofniesz, ale możesz wyjść z tego naprawdę w dobrą stronę.

- Jak?

- Masz syna. Coś o czym większość facetów marzy!

- Ty z pewnością – prycham.

- Żebyś wiedział – trąca mnie łokciem. – Schowaj i jak już dojdziesz do ładu z głową, to zadzwoń. Nie wyrzucaj, bo będziesz żałował.

- Dobrze tato – lekki uśmiech przecina moją twarz. Może młody ma rację?

***

Masakra. Serio, dawno nie było takiego zapierdzielu :P 

Ale to już chyba za mną. Mogę w końcu odpocząć i zrelaksować się przy pisaniu.

Coraz bliżej święta.

Skoki się zaczęły <3

I dostałam najlepszy prezent na urodziny od Dojczów na rozpoczęcie sezonu <3

Do następnego :D